Nie dżungla, bo ta przywołała mnie już lata wcześniej. To wtedy, wśród Indian Panare poczułam, jak czas przetacza się po komórkach mojego ciała kropelka po kropelce, łącząc mnie z nieskończonością. I to połączenie czuję w sobie nieustająco. I chyba nawet nie to, że z grupą, choć radość z podążania  w podróży za tym, co woła tylko mnie, jest wielka. 

Kolumbia była zaskoczeniem, bo nigdy nie było jej na mojej mapie, to nie na lot do Bogoty miał być kolejny mój bilet lotniczy. Ale przez przypadek, tak znienacka i znikąd przeczytałam o wyprawie. I zapowiedź schodzenia pod 100 metrowy wodospad pozostała ze mną, wracała we snach, uwodząc czymś, czego nie znałam. Przedarłam się w sobie przez niepokój związany z przebywaniem z nieznanymi mi ludźmi przez miesiąc. Także przez to, że to Kolumbia a nie Peru jednak, i  że ktoś będzie decydował, a ja będę podążać. I pojechałam. I znalazłam się w najpiękniejszym kraju, jaki do tej pory widziałam. Z ludźmi, którzy stali mi się w ciągu miesiąca wyprawy bardzo bliscy. Z doświadczeniami, których nigdy nie zapomnę, i które zmieniły bieg mojego życia.

To, co najmocniej zostało w moim sercu, to zakończenie ostatniej ceremonii u Taity Ernesto. Moment w niewielkiej  maloce otoczonej drzewami kakaowców, gdzie w czasie ceremonii pod naszymi hamakami spały dzieci z wioski. Siedzieliśmy wtedy w kręgu, a czterech taitów chodziło między nami modląc się, grając, śpiewając i tupiąc. Każdy w swoim tempie, zanurzony w swój proces, będąc z nami i dla nas. Wstający świt, kakofonia dźwięków, wibrujące wairy i medycyna sprawiły, że poczułam, jak zasłona między światami staje się cienka, niemal przezroczysta. I patrząc na śpiewających taitów; ludzi z którymi byłam w podróży; Darka, który był naszym pomostem do tego świata bardzo mocno i wyraźnie poczułam, że jestem w domu. W domu. I że ten dom to nie miejsce,  a żywe spotkanie na przecięciu światów – moment w przestrzeni, w którym to, co inne i odrębne staje się jednym.

Kiedy wiele dni później wychodziłam w nocy, przy pęłni ksieżyca, wspinając się na 4270 metrów w górach Sierra Nevada, i jak mantrę powtarzałam słowa piosenki Madre tierra madre tierra yo te alabo yo te alabo,  porque eres el origen de la vida , to wspomnienie towarzyszyło mi aż po świt. Dodawało mi sił, podobnie jak wielkie głazy, które Indianie Kogui nazywali swoimi Ancestros , Przodkami. I kiedy z daleka nadleciał orzeł i kołował nad nami tak nisko, że widziałam niemal jego szpony, poczucie DOMU, przynależności i połączenia, bycia na miejscu w swoim życiu przeniknęło jeszcze głębiej. I otworzyło kolejne drzwi. Dlatego tu jestem.”